Shalom!

Door Margreet

Van maandag tot en met donderdag loop ik elke ochtend rond 07:45 samen met Liselotte richting de bus om naar mijn werkplek te gaan. Ik werk bij Aleh: een joodse organisatie voor kinderen en (jong)volwassenen met een ernstige meervoudige handicap. Ik werk hier in een klas met vijf kinderen. Rond 08:15 worden de kinderen door twee vaste verzorgers naar de klas gebracht. Deze verzorgers blijven de hele dag. De kinderen die geen sondevoeding krijgen, krijgen eten in de klas. Ik help de verzorgers door dagelijks een meisje eten te geven. Nadat de kinderen eten hebben gekregen volgen er, afhankelijk van welke dag het is, verschillende onderdelen. We lezen met elkaar een boek, gaan naar de snoezelruimte, gymmen, knutselen, krijgen muziekles etc. Tussen de activiteiten door komen er verschillende therapeuten langs die de kinderen behandelen, voornamelijk in de klas. Rond 13:00 gaan de kinderen eten en rond 13:30 gaan de kinderen slapen en zit mijn werkdag er alweer op.

Ik ben enorm onder de indruk van de werkwijze in Aleh. Een van de eerste dingen die tegen mij werd gezegd was dat je de kinderen die in Aleh wonen moet behandelen alsof het je eigen kind is. Dat is iets wat in Nederland niet vaak gezegd wordt. Hier in Aleh zie ik dat duidelijk terug: het personeel houdt echt van de kinderen en behandelt de kinderen alsof het hun eigen kinderen zouden kunnen zijn. Er is alle tijd voor de kinderen, de kinderen hebben bijna een-op-eenbegeleiding, worden voortdurend gestimuleerd in hun ontwikkeling en van stress op de werkvloer lijkt geen sprake te zijn. Het valt mij op dat alles draait om ‘ontmoeting’. Waar we in Nederland graag zo snel en efficiënt mogelijk willen (of helaas moeten) werken, missen we vaak de ontmoeting, tijd en aandacht die deze kinderen juist zo nodig hebben. Ik vind het heel bijzonder hier deelgenoot van te mogen zijn. Het werken in Aleh is tegelijk totaal uit mijn comfortzone. Een doelgroep waar ik niet bekend mee ben en niet onbelangrijk, in mijn klas wordt geen woord Engels gesproken. Het was voor mij soms best even zoeken; ik uit mij verbaal en kon nu geen woord wisselen of vragen stellen. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat daar waar liefde is, het er niet zozeer om gaat wat je zegt, wat je vaardigheden of prestaties zijn, maar dat het gaat om wie je bent! We communiceren met een lach, traan en ons hart. En… daar spreken we dezelfde taal!

Gids Inge geeft uitleg voor we de tunnel ingaan

Naast het werken in Aleh hebben we afgelopen week onder leiding van een gids de stad van David bezocht. We zijn met elkaar de ruim 500 meter lange watertunnels van Koning Hizkia doorgelopen. Arij voorop en de dames met een zaklampje achter hem aan de smalle en donkere tunnels door. De tunnels komen uit op badwater van Siloam. Daarna zijn we via de Herodiaanse straat, die deels onder de oude stadswal ligt, gelopen naar een uitgang dichtbij de Westelijke muur. Onze gids deelde veel informatie en de Bijbel ging vaak open. Wat bijzonder om de plekken uit de Bijbel te zien en Bijbelgedeelten in perspectief te lezen. Ik voel me ontzettend bevoorrecht drie maanden in Israël te mogen zijn!

Liselotte en Margreet in een mikveh

In Hizkia's tunnel

Vlakbij het Tempelplein

Afsluiten met koffie