Aan het werk

Door Elleke

Pfff, net klaar van een slaapje. Want als de kinderen hier slapen, dan hebben wij ook even een rustmomentje. Dat is wel nodig hoor, want er wordt hier wat afgesjouwd. De kinderen die deze week op Beit Yusef zijn zijn 8 en 11 jaar, maar ze kunnen niet (meer) lopen. Speciale hulpmiddelen zijn er niet en het leefgedeelte voor de kinderen is boven. De hele dag zijn we bezig met het verzorgen van de kinderen, hen eten, drinken en medicijnen geven, hun ontwikkeling stimuleren door ze te bewegen, speelgoed aanbieden en natuurlijk heel veel met ze knuffelen, praten, liedjes zingen én ze vinden het leuk als ik muziek maak. Het speelgoed, waarmee mijn koffer voor driekwart vol zat, slaat goed aan. Bekir, die eigenlijk niet zo geïnteresseerd is in speelgoed, pakt steeds mijn neon-lichtgevende blokfluit.

Uitzicht vanuit Beit Yala

De verstandelijk beperkte kinderen hier zijn net als de kinderen in Nederland, maar wát een verschil in omstandigheden waarin ze opgroeien. Zonder aanpassingen in hun huis, als een tillift, een rolstoel of denk aan een tuin met omheining, is het haast onmogelijk voor ouders om hun kind goede groeimogelijkheden te geven. Los van dat een verstandelijk beperkt kind voor iedere ouder al speciale (aan te leren) vaardigheden vereist. Verder is er ook vaak sprake van schaamte.
Beit Yusef probeert naast de ouders te gaan staan en hen te ontlasten bij de opvoeding, maar ook vaardigheden aan te leren, zodat ouders zelf sterker worden, om uiteindelijk de zorg voor hun kinderen beter zelf aan te kunnen. Dit blijkt een hele uitdaging.

Sinds ik hier ben lijkt het alsof ik in twee verschillende werelden leef. Om half 8 en op donderdag om half 7, ga ik de deur uit. Samen met Lydia stap ik dan vlak bij ons Baanbrekershuis in Jeruzalem op de Arabische bus. De bus zit bijna helemaal vol met jonge moslimvrouwen die studeren aan de universiteit in Bethlehem. De buschauffeur, meestal dezelfde, weet inmiddels dat we naar Beit Yala moeten, een plaatsje voor Bethlehem. Lydia stapt hier uit, ik reis verder met de taxi. Rond de klok van zes kom ik 's avonds weer thuis en kan zo heerlijk aanschuiven aan tafel. Dan nog een kop koffie, praatje aan tafel, soms een Bijbelstudie en dan in bed rollen voor een nieuwe dag.

Shabbatmaaltijd 

Maar vrijdag, zaterdag en zondag beleven we weer heel andere dingen. We mogen vanaf vrijdag in tweetallen op bezoek bij Nederlanders, die de Holocaust hebben overleefd. Zij hebben voordat ze alia maakten in Nederland gewoond en vinden het heel leuk om bezoek te krijgen en dan Nederlands te kunnen praten. Na deze bezoeken gaan we óf naar de sjoek (= overdekte markt) om boodschappen te doen óf ons huis spik en span maken voor de shabbatsmaaltijd. Meestal ontvangen we bezoek deze avond van andere (langverband) NEM-ers. De maaltijd is erg uitgebreid en we volgen een speciale liturgie, een beetje zoals de Joden dit doen in hun gezinnen.

Op zaterdag gaan we naar de kerk hier, naar verschillende, waarna we kunnen kiezen welke we de komende nog 2,5 maanden zullen bezoeken. Daarna kunnen we zelf onze dag invullen, meestal lekker rustig aan doen. Want zondag is bestemd voor excursies. Afgelopen zondag brachten we een bezoek aan het herdenkingscentrum van de Holocaust, Yad Vashem, wat diepe indruk maakte op ons allen. Daarna bezochten we voor de eerste keer de oude stad, een stukje van de Armeense en de Joodse wijk. Het was rustig in de stad, erg fijn om te zijn, na het ochtendprogramma. We dronken een kopje koffie op een terras, naast een synagoge en maakten foto's van de klaagmuur en de Rotskoepel.

Yad Vashem