Feestvierdaagse

Door Liselotte

In die paar maanden dat we hier zijn, maken we veel van de lokale feesten mee. Vorige week hadden we weer zo'n feestvierdaagse. Officieus startte die een maand geleden ongeveer, met de voorbereidingen voor Poerim. In Beit Moses betekende dat maskers en hoeden knutselen, decoraties ophangen en de bewoners warm maken met het verhaal van Ester. Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zover: verkleedkleren werden aangetrokken en de rollators verplaatsen zich langzaam naar de gemeenschappelijke ruimte. Marianne kwam een paar weken daarvoor bij een grote schoonmaak in het BaanBrekershuis een Volendams kostuum tegen, wat ik voor de gelegenheid maar heb aangetrokken. Met name de Nederlandse senioren konden dit wel waarderen. Onder het genot van feestmuziek en hamansoren konden de bewoners kijken naar een dansvoorstelling van een jong duo, om vervolgens ook zelf mee te dansen of rollen.

Poerim met een van de bewoonsters van Beit Moses

Donderdagavond stond in het teken van Pasen. Met een deel van de groep hebben we een viering in Christ Church bijgewoond, gevolgd door een stiltewandeling van de Jaffapoort naar de Olijfberg. In de tuin van de Russisch Orthodoxe kerk, boven Getsemane, vond een korte overdenking plaats. Bijzonder om zo stil te staan bij het offer dat Jezus vrijwillig voor ons bracht. Na afloop ruilden we de rust in voor feestmuziek om, in overeenstemming met de BaanBrekersvisie, de lokale gebruiken eens wat nader te onderzoeken. Zo ontdekten we dat het Joodse Poerim niet veel verschilt van het Brabantse carnaval.

Poerimtheater van Beit Moses

Dag twee van onze feestvierdaagse begon 's ochtends vroeg in de Graftuin, waar onze eigen Elleke de viool mocht bespelen tijdens de Goede Vrijdagdienst. Ook nu weer een bijzondere locatie om stil te staan bij Pasen. Een fijne plek in een stad vol toeristen en hectiek. Na afloop maakte de stilte evenals de avond daarvoor plaats voor feestgedruis. De stad was gevuld met verklede gezinnetjes die genoten van livemuziek en toneel. Ook voor ons echt genieten!

Hoewel Poerim er officieel op zat, hebben we het feest zaterdagochtend voortgezet in een Messiaanse gemeente. Tijdens de dienst werd traditiegetrouw het boek Ester doorgenomen. De rest van de dag hebben we in alle rust doorgebracht, omdat we de volgende ochtend naar de Sunrise Resurrection Service zouden gaan in de Graftuin.

Poerim donderdagavond in Jeruzalem

Zo gezegd, zo gedaan. Om 04.30 uur ging de eerste wekker (Nederlandse tijd 03.30 uur) en een uur later liepen we met elkaar door een nog slapende stad. Tot onze grote verbazing waren met ons zo'n duizend anderen vroeg opgestaan, de Graftuin was tot het hek toe gevuld. We zochten een plekje tussen alle mensen die om het graf heen stonden. Van alle bijzondere samenkomsten die we dagen daarvoor hadden bijgewoond, was deze wat mij betreft de kers op de taart. Hoewel het "echte" Pesach pas over een maand gevierd wordt en hoewel dit misschien niet dé plek was waar het tweeduizend jaar geleden gebeurde.. Had ik mij geen betere eerste Paasdag kunnen wensen, dan in de Graftuin met zoveel anderen te kijken naar een leeg graf en te zingen voor onze opgestane Heer!

Eerste Paasdag in de Graftuin

Gezelligheid!

Door Esmée 

De eerste vijf weken zitten er al weer op! De tijd gaat nog best snel terwijl ik hier voor mijn gevoel pas twee weken ben. We hebben al zoveel leuke en bijzondere dingen meegemaakt, zoals de excursies naar het Israël Museum en The City of David.

Het schooltje waar ik help heet Little Hearts. De leeftijd van de kinderen in het klasje is 2 tot 3 jaar. De kinderen zijn allemaal van verschillende afkomsten, wat het ook leuk maakt, want die kinderen gaan leuk met elkaar om. Ook zitten er twee Nederlandse kinderen in het klasje, dus ik kan gewoon lekker Nederlands praten. :) Deze week is het Poerimfeest. Het feest is afkomstig van het verhaal over Ester en Mordechai. Op de school waren ze de afgelopen paar dagen bezig met het feest. De kinderen kwamen op maandag in hun pyjama's naar school. Dinsdag hadden ze allemaal een leuk kostuum aan, bijvoorbeeld een prinses, Elmo of Spiderman. De kinderen gaven elkaar ook een kado, met allemaal lekkernij. Mijn gezicht hadden ze geschminkt als leeuw. Eén meisje zei dat ze me alleen vandaag (dinsdag) eng vond, omdat ik er uit zag als een leeuw. :)

In die aantal weken dat we hier zijn, hebben we al twee keer een NEM-avond gehad. Dan komen de mensen die hier via de NEM zijn uitgezonden, allemaal samen op de derde donderdag van de maand. En afgelopen donderdag (18 maart) hadden we weer zo'n gezellige avond. De nieuwe directeur kwam ook langs. Het was zeker leuk om hem te ontmoeten, hij vertelde ook in het kort hoe hij bij de NEM terecht is gekomen. Een gedeelte van de avond ging over de twee tantes, die in het zonnetje gezet werden. Ze hielden ook een leuke presentatie over zichzelf, over hoe ze bij de NEM gekomen waren.

Marathon in Jeruzalem

Door Margreet

Afgelopen vrijdag was de jaarlijkse marathon in Jeruzalem. Uit verschillende plekken uit Israël en uit de wereld, kwamen renners om mee te lopen met de marathon. Ook mijn werkplek, Aleh, deed mee aan de marathon. Weken is hiervoor geoefend om samen met de kinderen 800 meter van de marathon te lopen. Wat was het bijzonder hier afgelopen vrijdag getuige van te mogen zijn! Kinderen in een rolstoel die buiten waren en meededen aan de marathon. Als volwaardig deelnemers!

Bij de finish raakte het mij om te zien dat zowel Jood als Arabier mee renden en zowel Jood als Arabier aan de kant de ander aan het aanmoedigen waren. Even maakte het niet meer uit waar je vandaan kwam, wat je geloofde, hoe je er uit zag of welke taal je sprak. Voor even was je gelijk, rende je samen op en voor even… werd de ander als volwaardig deelnemer gezien! Prachtig hoe sport een volk kan samenbinden!

Shalom!

Door Margreet

Van maandag tot en met donderdag loop ik elke ochtend rond 07:45 samen met Liselotte richting de bus om naar mijn werkplek te gaan. Ik werk bij Aleh: een joodse organisatie voor kinderen en (jong)volwassenen met een ernstige meervoudige handicap. Ik werk hier in een klas met vijf kinderen. Rond 08:15 worden de kinderen door twee vaste verzorgers naar de klas gebracht. Deze verzorgers blijven de hele dag. De kinderen die geen sondevoeding krijgen, krijgen eten in de klas. Ik help de verzorgers door dagelijks een meisje eten te geven. Nadat de kinderen eten hebben gekregen volgen er, afhankelijk van welke dag het is, verschillende onderdelen. We lezen met elkaar een boek, gaan naar de snoezelruimte, gymmen, knutselen, krijgen muziekles etc. Tussen de activiteiten door komen er verschillende therapeuten langs die de kinderen behandelen, voornamelijk in de klas. Rond 13:00 gaan de kinderen eten en rond 13:30 gaan de kinderen slapen en zit mijn werkdag er alweer op.

Ik ben enorm onder de indruk van de werkwijze in Aleh. Een van de eerste dingen die tegen mij werd gezegd was dat je de kinderen die in Aleh wonen moet behandelen alsof het je eigen kind is. Dat is iets wat in Nederland niet vaak gezegd wordt. Hier in Aleh zie ik dat duidelijk terug: het personeel houdt echt van de kinderen en behandelt de kinderen alsof het hun eigen kinderen zouden kunnen zijn. Er is alle tijd voor de kinderen, de kinderen hebben bijna een-op-eenbegeleiding, worden voortdurend gestimuleerd in hun ontwikkeling en van stress op de werkvloer lijkt geen sprake te zijn. Het valt mij op dat alles draait om ‘ontmoeting’. Waar we in Nederland graag zo snel en efficiënt mogelijk willen (of helaas moeten) werken, missen we vaak de ontmoeting, tijd en aandacht die deze kinderen juist zo nodig hebben. Ik vind het heel bijzonder hier deelgenoot van te mogen zijn. Het werken in Aleh is tegelijk totaal uit mijn comfortzone. Een doelgroep waar ik niet bekend mee ben en niet onbelangrijk, in mijn klas wordt geen woord Engels gesproken. Het was voor mij soms best even zoeken; ik uit mij verbaal en kon nu geen woord wisselen of vragen stellen. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat daar waar liefde is, het er niet zozeer om gaat wat je zegt, wat je vaardigheden of prestaties zijn, maar dat het gaat om wie je bent! We communiceren met een lach, traan en ons hart. En… daar spreken we dezelfde taal!

Gids Inge geeft uitleg voor we de tunnel ingaan

Naast het werken in Aleh hebben we afgelopen week onder leiding van een gids de stad van David bezocht. We zijn met elkaar de ruim 500 meter lange watertunnels van Koning Hizkia doorgelopen. Arij voorop en de dames met een zaklampje achter hem aan de smalle en donkere tunnels door. De tunnels komen uit op badwater van Siloam. Daarna zijn we via de Herodiaanse straat, die deels onder de oude stadswal ligt, gelopen naar een uitgang dichtbij de Westelijke muur. Onze gids deelde veel informatie en de Bijbel ging vaak open. Wat bijzonder om de plekken uit de Bijbel te zien en Bijbelgedeelten in perspectief te lezen. Ik voel me ontzettend bevoorrecht drie maanden in Israël te mogen zijn!

Liselotte en Margreet in een mikveh

In Hizkia's tunnel

Vlakbij het Tempelplein

Afsluiten met koffie

Een dag in Israël

Door Lydia

Woensdag 09 maart 2016, 07:57 AM,
Weer: zonnig, nog een beetje mistig, rond 19C

Terwijl ik aan deze blog begin, zit ik in de bus naar Beit Jala, een dorpje dicht bij Bethlehem. De bus zit vol met veelal meisjes die naar de universiteit gaan in Bethlehem. De buschauffeur is bijna iedere dag dezelfde. Die herkende me al een beetje. Ik ben op weg naar mijn werkplek Jemima waar ik help met de dagbesteding van gehandicapte kinderen en ouderen.

Wandeling langs de oude stad

Er zijn verschillende klasjes waar ik mee kan helpen. Er zijn rond de 22 kinderen met de leeftijd 2 tot 40 jaar. Soms help ik mee met de les of met de verzorging. Het is wel grappig, de kinderen leren Arabisch en zelfs de plaatjes van de seizoenen hangen van rechts naar links. In het begin was het nog een beetje zoeken naar wat ik ging doen. Vandaag was een leidster vrij. Ik was met nog een blinde mevrouw verantwoordelijk voor vier autistische meiden. In de ochtend ging het prima, maar tijdens het eten zette er één de boel op stelten omdat ze er niet aan gewend was dat ik mee at. Uiteindelijk is het wel gelukt om weer een beetje orde te krijgen, maar vraag me niet hoe.

Miniatuur van Jeruzalem

Op de terugweg naar Jeruzalem is het druk op de weg. Gezellig gekletst met een meisje dat Engels studeert op de universiteit en ervan droomt om in Londen te wonen. Ondertussen is het een kabaal vanjewelste met getoeter om je heen. Ze toeteren volgens mij gewoon om alles. Net als de politiesirenes zijn er niet van de lucht. Als ik in Jeruzalem kom is het voor mijn gevoel een totaal andere wereld.. Wat me opvalt is dat het echt een stad is die bruist van historie, nationaliteiten en religieuze mensen. Je ziet meer mensen met een hoofdbedekking dan niet (keppel, pruik of hoofddoek).

De Western Wall / Klaagmuur

Vorig weekend hadden we vrijdag vrij, 's middags bereidden we natuurlijk wel de sabbat maaltijd voor maar er waren nog geen Nederlandse ouderen om te bezoeken.. Maar dat was wel lekker om uit te rusten.. Zaterdag/sabbat kerk en lekker uitrusten..

Bij de Menora

Zondag, hebben we een excursiedag gehad. We begonnen bij de Menora die tegenover het regeringsgebouw staat. Daar heeft Marianne een uitleg gegeven over de Menora, wat heel fijn was. Daarna zijn we naar het Jeruzalem Museum geweest, waar een miniatuur van Jeruzalem stond, over hoe de stad eruit gezien heeft in de tweede tempelperiode. We hebben die middag een gesprekje gehad met een Joodse man die een eigen winkeltje heeft met een missie, dus hij ontvangt ook groepen mensen die geïnteresseerd zijn in het Joodse geloof. Dingen die hem opvielen waren dat iedereen naar Jeruzalem komt met een reden. Die kan heel verschillend zijn, maar als je er bent kan God je op een heel andere manier gebruiken dan je zelf bedacht had. Zo is het maar net.

Na de Shabbatmaaltijd

Aan het werk

Door Elleke

Pfff, net klaar van een slaapje. Want als de kinderen hier slapen, dan hebben wij ook even een rustmomentje. Dat is wel nodig hoor, want er wordt hier wat afgesjouwd. De kinderen die deze week op Beit Yusef zijn zijn 8 en 11 jaar, maar ze kunnen niet (meer) lopen. Speciale hulpmiddelen zijn er niet en het leefgedeelte voor de kinderen is boven. De hele dag zijn we bezig met het verzorgen van de kinderen, hen eten, drinken en medicijnen geven, hun ontwikkeling stimuleren door ze te bewegen, speelgoed aanbieden en natuurlijk heel veel met ze knuffelen, praten, liedjes zingen én ze vinden het leuk als ik muziek maak. Het speelgoed, waarmee mijn koffer voor driekwart vol zat, slaat goed aan. Bekir, die eigenlijk niet zo geïnteresseerd is in speelgoed, pakt steeds mijn neon-lichtgevende blokfluit.

Uitzicht vanuit Beit Yala

De verstandelijk beperkte kinderen hier zijn net als de kinderen in Nederland, maar wát een verschil in omstandigheden waarin ze opgroeien. Zonder aanpassingen in hun huis, als een tillift, een rolstoel of denk aan een tuin met omheining, is het haast onmogelijk voor ouders om hun kind goede groeimogelijkheden te geven. Los van dat een verstandelijk beperkt kind voor iedere ouder al speciale (aan te leren) vaardigheden vereist. Verder is er ook vaak sprake van schaamte.
Beit Yusef probeert naast de ouders te gaan staan en hen te ontlasten bij de opvoeding, maar ook vaardigheden aan te leren, zodat ouders zelf sterker worden, om uiteindelijk de zorg voor hun kinderen beter zelf aan te kunnen. Dit blijkt een hele uitdaging.

Sinds ik hier ben lijkt het alsof ik in twee verschillende werelden leef. Om half 8 en op donderdag om half 7, ga ik de deur uit. Samen met Lydia stap ik dan vlak bij ons Baanbrekershuis in Jeruzalem op de Arabische bus. De bus zit bijna helemaal vol met jonge moslimvrouwen die studeren aan de universiteit in Bethlehem. De buschauffeur, meestal dezelfde, weet inmiddels dat we naar Beit Yala moeten, een plaatsje voor Bethlehem. Lydia stapt hier uit, ik reis verder met de taxi. Rond de klok van zes kom ik 's avonds weer thuis en kan zo heerlijk aanschuiven aan tafel. Dan nog een kop koffie, praatje aan tafel, soms een Bijbelstudie en dan in bed rollen voor een nieuwe dag.

Shabbatmaaltijd 

Maar vrijdag, zaterdag en zondag beleven we weer heel andere dingen. We mogen vanaf vrijdag in tweetallen op bezoek bij Nederlanders, die de Holocaust hebben overleefd. Zij hebben voordat ze alia maakten in Nederland gewoond en vinden het heel leuk om bezoek te krijgen en dan Nederlands te kunnen praten. Na deze bezoeken gaan we óf naar de sjoek (= overdekte markt) om boodschappen te doen óf ons huis spik en span maken voor de shabbatsmaaltijd. Meestal ontvangen we bezoek deze avond van andere (langverband) NEM-ers. De maaltijd is erg uitgebreid en we volgen een speciale liturgie, een beetje zoals de Joden dit doen in hun gezinnen.

Op zaterdag gaan we naar de kerk hier, naar verschillende, waarna we kunnen kiezen welke we de komende nog 2,5 maanden zullen bezoeken. Daarna kunnen we zelf onze dag invullen, meestal lekker rustig aan doen. Want zondag is bestemd voor excursies. Afgelopen zondag brachten we een bezoek aan het herdenkingscentrum van de Holocaust, Yad Vashem, wat diepe indruk maakte op ons allen. Daarna bezochten we voor de eerste keer de oude stad, een stukje van de Armeense en de Joodse wijk. Het was rustig in de stad, erg fijn om te zijn, na het ochtendprogramma. We dronken een kopje koffie op een terras, naast een synagoge en maakten foto's van de klaagmuur en de Rotskoepel.

Yad Vashem