Weekend in Israël

Door Lydia 

Heee lieve bloglezers,

We zitten alweer op tweederde van onze reis en ik wil nog niet weg van deze mooie, bijzondere maar ook complexe plaats. Aan de andere kant mis ik m'n huisgenoten, familie en vrienden. En ik mis dat ik vanuit huis in auto kan stappen om pas op m'n werk een beetje wakker te worden. Nu moeten we iedere dag de heuvel op om vervolgens tien minuten op het rode stoplicht te staan wachten. Maar het uitzicht maakt het wel goed. We zeiden in de groep tegen elkaar, dat als we over Nederland spreken we een shekel in de pot moeten doen.

We maken genoeg leuke dingen mee om het niet te vaak over Nederland te hebben. Zo ook afgelopen weekend: op vrijdagochtend hebben we geholpen bij een soepkeuken van King of Kings, een fijne internationale gemeente in de stad. Eten uitdelen aan mensen die het net iets minder hebben. Bijzonder om met vrijwilligers uit verschillende landen te helpen en te dienen. Nadat we door de stad gebanjerd hebben en falafel gegeten hebben, zijn we naar het openingsmoment van de shabbat bij de Kotel (Klaagmuur) geweest. Allereerst wordt om 19.00 uur de shofar (ramshoorn) geblazen en wordt het van lieverlee drukker op het plein. Daar ging een groep jongemannen dansen en zingen met een paar rabbijnen in het midden die net zo hard meededen. De shabbat wordt zingend voor de muur ingeluid, mannen en vrouwen gescheiden, met de psalmen van de shabbat. Volgens mij beginnen ze rond psalm 89. Wat ik vond opvallen was dat ze daar vooral zijn om God, ondanks alles, groot te maken. Zelfs door heen en weer te bewegen willen ze God dienen. Voor mij was het ook mooi om die psalmen voor het volk van Israël te bidden. Mocht je de psalmen weer eens lezen probeer een keer het vanuit het volk van God te lezen.

Erev Shabbat

Erev Shabbat

Op zondag zijn we naar het zuiden afgedaald, naar Arad, aan het begin van de woestijn. Aan de rand van het dorp, net buiten het zicht, staat een waardevol kunstwerk: Fountain of Tears. Een lange muur gemaakt van stenen uit Jeruzalem, verdeeld in zeven panelen. Ieder paneel beeldt één van Jezus' laatste woorden voor zijn sterven uit. Voor de panelen staan zeven bronzen beelden die het gevoel van een mens in de Holocaust moeten verbeelden. De figuur die Jezus voorstelt en de Holocaustfiguur hebben een link met elkaar. Voor Joden die het zien is het heel schokkend omdat ze al eeuwen vervolgd en gedood worden door christenen. Het symbool van een kruis is erger dan een hakenkruis. Voor mij is dit kunstwerk een beeld van hoop en een herdenkingsmonument. Wat bijzonder is, is dat een kopie van het kunstwerk bij Auschwitz zal worden geplaatst.

'Mijn God, mijn God, waarom heeft U mij verlaten?'

Na het bezoek aan de Fountain of Tears zijn we naar de Dode Zee geweest, waar we genoten van een picknick en van de zon en het lekkere water. Hierna zijn we gaan wandelen bij de watervallen van Ein Gedi. Op een gegeven moment liep ik tussen twee vrouwen die psalm 42 zongen in het Hebreeuws. Grappig om door het water te lopen en te zingen over een hert dat verlangt naar waterstromen. We waren nog net op tijd in de auto voordat de stromen van regen en onweer op ons neerkwamen. Het was al met al weer een fijne dag.

Bij de Dode Zee

Bij Ein Gedi